Kane

Op 10 juli 2002 werd Kane geboren. Een mooie kleine bruine pup met stevige pootjes. We waren meteen verkocht toen we hem voor het eerst zagen. Op zijn eerste dag bij ons had hij al ontdekt dat hij uit de buitenkraan kon drinken en hij heeft dit tot op het laatst gedaan. Na elke wandeling liep hij recht naar die kraan waar hij mooi ging zitten wachten tot deze open gedraaid werd.

Kane was voor ons een hele bijzondere en lieve hond die veel plezier en gezelligheid in ons gezin heeft gebracht. Als het kon ging Kane altijd met ons mee. Wanneer we op vakantie gingen had hij de beste plek in de auto. En als hij vond dat hij in de hoek op de bank moest gaan liggen kon hij het heel lang volhouden om voor je neus te blijven zitten. Net zolang totdat je even opstond.

Maar we hebben ook minder leuke dingen met hem meegemaakt. Zo werd al op heel jonge leeftijd elleboogdysplasie bij hem geconstateerd. Kane was nog geen half jaar.  De term "elleboogdysplasie"
(ED) omvat een aantal onderling onafhankelijke afwijkingen die alle in het ellebooggewricht optreden en vooral voorkomen bij jonge honden van grotere rassen. Deze afwijkingen veroorzaken pijn en leiden uiteindelijk tot invaliderende osteoarthrose van het aangetaste gewricht. Kane is op 19 juni 2003 hieraan geopereerd in Zeist bij dierenarts  N.A. Dijkshoorn die gespecialiseerd is in dit soort afwijkingen en operaties. Door de elleboogdysplasie was er al een beginnende artrose. Dijkshoorn adviseerde ons dan ook om onverwachte, abrupte, zijdelingse bewegingen zoveel mogelijk te vermijden cq te beperken. Dus onder andere met een bal spelen, trap lopen, met andere honden spelen en lange afstanden lopen was er in principe niet meer bij. In zijn hele leven hebben we hier zoveel mogelijk rekening mee gehouden. Toch wel hond kunnen zijn, maar met bepaalde beperkingen. En dat is altijd wel redelijk goed gegaan.

Tot januari 2011. Het begon met een ontstoken en een beetje hangend oog en wat hoesten. Een zalfje voor zijn oog hielp niet. Na een enkele week werd geconstateerd dat het geen ontstoken oog was maar dat hij het syndroom van Horner had, een beschadiging in de oogzenuw. Oorzaak van dit syndroom is niet altijd duidelijk. Dit syndroom kan zich herstellen, maar het kan ook blijvend zijn. Bij Kane was het in ieder geval blijvend. Een oorzaak van het syndroom zou een hersentumor kunnen zijn. Om hier zekerheid in te krijgen zijn we naar universiteit diergeneeskunde Utrecht gegaan waar naar onderzoek bleek dat dit niet het geval was.
In al die tijd bleef Kane wel hoesten, een soort van brakende droge hoest. Tijdens het hoesten in maart kreeg Kane een benauwdheidsaanval. Ik was gelukkig op dat moment bij de dierenarts die Kane meteen heeft onderzocht. Kane bleek stembandverlamming te hebben. Dit houdt in dat bij onder andere inspanning de stembanden niet meer uit elkaar gaan, maar dat ze als twee papiertjes juist tegen elkaar plakken waardoor een hond weinig lucht meer krijgt. Daar dit operabel was is Kane op 4 april geopereerd waarbij men 1 stemband heeft vastgezet. Hierdoor zou Kane het niet meer benauwd hebben. En hij had het ook niet meer benauwd. In de eerste weken na de operatie zag het er goed uit totdat hij ineens slijm op begon te hoesten. We wisten dat bij een stembandoperatie complicaties zouden kunnen optreden in de zin van longontsteking door verslikking. Dit omdat 1 stemband opzij is vastgezet en eten of drinken dus makkelijk in het verkeerde gat kan schieten. En dat is kennelijk dus ook gebeurd waarbij op 18 mei een zware longontsteking werd geconstateerd en Kane heel ziek bleek te zijn. Hierop heeft Kane twee weken aan het infuus bij de dierenarts gelegen.  Hij herstelde zich weer en kwam gelukkig na twee weken thuis. Maar toch was het niet goed. Het eten en drinken ging niet makkelijk. Hij had op een of andere manier moeite met slikken waardoor ik hem meerdere malen op een dag in kleine beetjes zijn eten en drinken gaf. Echter hij had nog steeds last van opgeven van slijm en voer. En dat werd alleen maar erger. Daar we duidelijkheid wilde hebben zijn we in juli weer naar de universiteit in Utrecht gegaan. Daar werd geconstateerd dat de slokdarm was verlamd. Het was alleen nog maar een holle buis die geen kneedbewegingen meer maakte. Uiteindelijk bleek hij dus neurologische problemen en uitvallen te hebben wat begonnen is met zijn oog, toen zijn stembanden en vervolgens zijn slokdarm. Ook voor Utrecht bleek dit iets unieks te zijn. Al deze uitvallen los van elkaar is wel een bekend gegeven, maar alles samen niet. En toen we dit dus op 21 juli 2011 te horen kregen stonden we voor een gedwongen feit: afscheid moeten nemen van onze Kane. Een hond die ogenschijnlijk niet ziek was. Die tot op het laatst toe een vrolijke en blije hond was en zijn kop nooit heeft laten hangen.  Op 28 juli 2011 hebben we dan daadwerkelijk afscheid van hem genomen.

Rust zacht lieve Kane.